جمعه, می 26, 2017 – 11:16
در آغاز “سخن روز” خاستگاه سیاسی خود در برخورد با ناقضین حقوق بشردر ایران صراحت داده می شود. معیار قضاوت در باره نظام اسلامی و کردار 39 ساله اسلامگرایان در ایران، همانا منشور جهانی حقوق بشر می باشد.
حکومت اسلامی با لگدمال کردن ماده سوم منشور جهانی حقوق بشر؛ “هرکس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد”، در ایران اعلام موجودیت نمود.
با قدرتگیری اسلامگرایان در ایران، دیکتاتوری سکولار دوران پهلوی برچیده شد و نظامی بر اساس استراتژی بازگرداندن ایران به عصر شترچرانان عربستان در دستور کار اسلامگرایان قرار گفت.
بازگرداندن ایران به 1400 سال قبل (اسلامیزاسیون جامعه ایرانی) نمی توانست بدون استبداد، سرکوب، و قتل عام فیزیکی، مذهبی و آئینی و سیاسی انجام گیرد، زیرا جامعه ایرانی پیشینه تاریخی مقاومت طولانی در برابر تهاجم اسلامگرایان داشته و از همینرو هویت حکومت اسلامی با تجاوز به حقوق شهروند ایرانی تدوین و تصویب شد.
قانون اساسی حکومت اسلامی بر بنیاد استراتژی محو فرهنگی، تاریخی، آئینی و دگراندیشی به نگارش درآمد و کردار سیاسی حکومت اسلامی هم نمی توانست خارج از مشی حاکم بر قانون اساسی باشد.
موضوع سخن امروز فرار رسیدن ماه رمضان، ماه عزا، سرکوب، زندان، شلاق، توهین و تحقیر جامعه ایرانی است. مقصود از طرح موضوع نه انشاء نویسی، بلکه دعوت به مقاومت ملی در برابر تهاجم آئینی – دینی اسلامگرایان در ایران بر بنیاد دفاع از حقوق بشر و حقوق شهروندی انسان ایرانی می باشد.
در منشور جهانی حقوق بشر آمده است:
ماده هيجدهم : هر كس حق دارد كه از آزادي فكر ، وجدان و مذهب بهره مند شود . اين حق متضمن آزادي تغيير مذهب يا عقيده و نيز متضمن آزادي اظهار عقيده و ايمان ميباشد و همچنين شامل تعليمات مذهبي و اجراي مراسم ديني است . هر كس ميتواند از اين حقوق منفرداً يا اجتماعاً و به طور خصوصي يا عمومي برخوردار شود.
ما بعنوان شهروند ایرانی باید از حق دمکراتیک و انسانی خود برای آزادی پوشیدن، آزادی نوشیدن، آزادی غذاخوردن بدون قید و شرط زمان و مکان، آزادی شاد بودن، خنیاگری و نواختن موسیقی و … در هرجا مایل باشیم برخوردار بوده و با صدای بلند بگوئیم که اسلامگرایانی که از آزادی جامعه ایرانی ناراحت هستند، در ماه رمضان خود را در خانه هایشان حبس کنند و هیچکس نباید آزادی مردمان ایران را تابع سنن بیابانگردان 1400 قبل عربستان کند.
ما علیه سلطه بربرمنشانه و غیرانسانی اسلامگرایان در ایران و بویژه نسبت به آنچه با زور سرنیزه در ماه رمضان به جامعه ایرانی تحمیل می گردد (ممنوعیت نوشیدن، غذاخوردن، فرهنگ سکولار ایرانی) اعتراض کرده و این اقدامات ضد انسانی را نقض ابتدائی ترین حقوق دمکراتیک و شهروندی می دانیم.
راه رهائی ایرانیان از سلطه اسلامگرایان از همین خاکریزهای استبداد می گذرد. نه به قوانین ضد بشری، ضد انسانی و ضد ایرانی حکومت اسلامی می تواند حلقه های پیوند و همبستگی ملی جامعه ایرانی و نفی کلیت نظام حاکم باشد.
سخن روز را با اشاره به معنای “رمضان” (تحمیلی) و احکام شرع در باره روزه خواران (ایرانیانی که تسلیم اسلامگرایان نمی شوند) بپایان میرسد.
در واژه نامه دهخدا در باره رمضان آمده است:
مأخوذ است از رمض که بمعنی سوختن است ، چون ماه صیام گناهان را می سوزد لهذا به این اسم مسمی گشت و یا آنکه مشتق از رمض است و معنی رمض سوخته شدن پای از گرمی زمین ، چون ماه صیام موجب سوختگی و تکلیف نفس است.
*******************
حکم شرعی کسی که در ملأ عام روزه خواری می کند
توسط احمد نباتی
بسم الله الرحمن الرحیم
سؤال:
آیا کسی که از روی عمد و در ملأ عام، روزه خواری می کند، تعزیر دارد؟
جواب:
بله چنین شخصی تعزیر دارد. اگر برای بار اول مشاهده شد و نزد حاکم شرع برده شد، قاضی دستور می دهد تا در ملأ عام به وی ۲۵ تازیانه بزنند. اگر چنین فردی بعد از خوردن حد شرعی، برای بار دوم هم روزه خواری کرد، حاکم شرع دستور می دهد تا ۲۵ تازیانۀ دیگر به وی بزنند.
حال اگر این فرد باز هم تنبیه نشد و برای دقعۀ سوم اقدام به روزه خواری کرد، حاکم مسلمین دستور قتل او را صادر می کند.
سُئِلَ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ رَجُلٍ شَهِدَ عَلَیْهِ شُهُودٌ أَنَّهُ أَفْطَرَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ قَالَ یُسْأَلُ هَلْ عَلَیْکَ فِی إِفْطَارِکَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ إِثْمٌ فَإِنْ قَالَ لَا فَإِنَّ عَلَى الْإِمَامِ أَنْ یَقْتُلَهُ وَ إِنْ قَالَ نَعَمْ فَعَلَى الْإِمَامِ أَنْ یَنْهَکَهُ ضَرْبا. از امام باقر (علیه السّلام) در باره مردى سؤال کردند که شهودى علیه او شهادت بدهند که او سه روز در ماه رمضان روزهاش را شکسته است. امام علیه السّلام فرمود: از او پرسیده مىشود که: آیا در افطارت در ماه رمضان گناهى بر تو تعلّق مىگیرد؟ پس اگر بگوید: نه. بر عهده امام است که او را بکشد، و اگر بگوید: آرى، پس امام می باید او را بشدّت مضروب سازد. (ترجمه من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص: ۴۴۹) و (الکافی، ج۴، ص۱۰۳)
عِیسَى عَنْ سَمَاعَةَ قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ وُجِدَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ قَدْ أَفْطَرَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ قَدْ رُفِعَ إِلَى الْإِمَامِ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ قَالَ یُقْتَلُ فِی الثَّالِثَةِ . از امام باقر (علیه السلام) سؤال شد از مردی که در ماه رمضان سه بار پیاپی روزه خواری کرده است و سه بار نزد امام (حاکم شرع) برده شده است. امام فرمود: در دفعۀ سوم، کشته می شود. (الکافی، ج۴، ص۱۰۳)
در کتاب فقهی العروۀ الوثقی (مرحوم سید یزدی) که همۀ مراجع معظم تقلید در رساله های علمیه خود، کتاب ایشان را ملاک قرار می دهند، در ج۲، ص ۱۶۷ چنین آمده:
اگر کسی در ماه مبارک رمضان بدون عذر شرعی و از روی عمد در ملاء عام روزه خواری کند، در صورتی که نزد حاکم شرع ثابت شود، در مرتبه اول و دوم او را مجازات می کند. اگر باز هم به بی حرمتی نسبت به ماه رمضان ادامه دهد، در مرتبه سوم یا در مرتبه چهارم با اختلافی که در بین فقها وجود دارد اعدام می شود