کجاست همت اپوزیسیون برای پایان دادن به نظام حکومتی موجود در ایران؟ اپوزیسیون ایران دربرگیرنده طیف های زیر است: طیف پادشاهی، طیف چپ های مارکسیستی، طیف احزاب کردستانی، طیف مجاهدین، طیف مذهبی ها و اصلاح طلبان دینی بیرون حکومتی، طیف جمهوری خواهان سکولار و سوسیال دمکرات. هر یک از این طیف ها دارای گرایش ها و گروه های متفاوت میباشد. شرایط جامعه می طلبد که برای پایان دادن به این حکومت دینی دیکتاتوری، یک اتحاد ملی صورت گیرد. ولی این اتحاد ملی با این ترکیب متضاد میسر نیست. واقعیت اینستکه یک طیف به تنهایی قادر به ایجاد تناسب قوای لازم برای تغییر نیست، پس باید بشکل انبوه تر اقدام نمود. افزون بر آن در میان این طیف ها، تمایل های دیکتاتوری مآب و نظامی گرا و مدافعان اسلامگرایی فراوانند و سیاست اینان با جمهوری خواهی سکولار و دمکراسی خواهی خوانایی ندارد. پس چه باید کرد؟ باید شفاف عمل کرد و خواهان جدایی دین از حکومت و سیاست شد. باید از نظر دور نداشت که همه اپوزیسیون دمکرات نیست. شرایط پیچیده ای است.
در دوران کنونی آیا هر یک از طیف ها در گام نخست، خود را نباید ساماندهی کنند؟ بعنوان نمونه طیف جمهوری خواهان سکولار و سوسیال دمکرات خود در بر گیرنده ده گروه و خانواده سیاسی میباشد. خوب چرا این گروه ها در درون این طیف متحد نمیشوند؟ علت چیست؟ فقدان اعتماد؟ خودپرستی و کیش شخصیت؟ عدم اعتقاد به ضرورت اتحاد ملی؟ ترس ناشی از شکستهای پیشین؟ عدم شجاعت و شفافیت برای طرح اختلاف ها؟ یاس و ناامیدی و دپرسیون رهبران؟ فقدان نخبگان کاریسماتیک و با قدرت؟ فرورفتن در خرده کاری های زیان آور؟ عدم تشخیص محور سیاسی برای پایان دادن به رژیم اسلامی؟ عدم روابط محترمانه و سازنده برای درک مسائل امروز؟ نبود اراده برای همکاری و همدردی؟ نبود نرمش های مناسب در روابط انسانی؟ نبود توافق حداقل؟ نبود برنامه حکومتی؟
روشن است که عوامل روانشناختی و روانکاوانه در رفتار انسانها عمل میکند و انسانها هرگز یگانه نخواهند بود. ولی در عرصه سیاست، نخبگان باید دارای اراده و یک دیدگاه استراتژیک باشند. در میان نخبگان سیاسی اپوزیسیون ایرانی، شخصیت های با کیفیت فراوانند ولی گویا آنها به توانایی خویش توجه ندارند و فوریت زمانه را درک نکرده اند. حکومت اسلامی باید برود و ماندن آن جز گسترش سرطان در جامعه معنای دیگری ندارد. اپوزیسیون ایران دارای مردان و زنان فرهیخته ای است که قادرند قدرت سیاسی را در راستای منافع مردم بکار گیرند. ناتوانی عملی امروز بمعنای بن بست قطعی نیست. باید گره گشایی کرد و این گره گشایی به همدلی و تبادل نظر نیازمند است. جامعه ایران در سقوط است، محیط زیست ایران در نابودی است، وطن فروشان در حال چپاول و ستمگری هستند و دین اسلام نفس ها را گرفته است. در اپوزیسیون دمکراتیک تاکنون کارهای مثبتی صورت گرفته است ولی کافی نیست. نخبگان دلسوز و مخالف این نظام استبدادی میتوانند تلاش های خود را گسترش دهند و از همین امروز با دل و جان مصمم تر شوند. نخبگان داخل و خارج میتوانند از همین لحظه تلفن ها و پیامها و ملاقاتها و گپ ها و کنفرانس ها و میزگردهای خود را فوری و فعالانه در خدمت تغییر سیاسی قرار دهند. در انتظار نباشیم گام اول را برداریم.
در دوران کنونی آیا هر یک از طیف ها در گام نخست، خود را نباید ساماندهی کنند؟ بعنوان نمونه طیف جمهوری خواهان سکولار و سوسیال دمکرات خود در بر گیرنده ده گروه و خانواده سیاسی میباشد. خوب چرا این گروه ها در درون این طیف متحد نمیشوند؟ علت چیست؟ فقدان اعتماد؟ خودپرستی و کیش شخصیت؟ عدم اعتقاد به ضرورت اتحاد ملی؟ ترس ناشی از شکستهای پیشین؟ عدم شجاعت و شفافیت برای طرح اختلاف ها؟ یاس و ناامیدی و دپرسیون رهبران؟ فقدان نخبگان کاریسماتیک و با قدرت؟ فرورفتن در خرده کاری های زیان آور؟ عدم تشخیص محور سیاسی برای پایان دادن به رژیم اسلامی؟ عدم روابط محترمانه و سازنده برای درک مسائل امروز؟ نبود اراده برای همکاری و همدردی؟ نبود نرمش های مناسب در روابط انسانی؟ نبود توافق حداقل؟ نبود برنامه حکومتی؟
روشن است که عوامل روانشناختی و روانکاوانه در رفتار انسانها عمل میکند و انسانها هرگز یگانه نخواهند بود. ولی در عرصه سیاست، نخبگان باید دارای اراده و یک دیدگاه استراتژیک باشند. در میان نخبگان سیاسی اپوزیسیون ایرانی، شخصیت های با کیفیت فراوانند ولی گویا آنها به توانایی خویش توجه ندارند و فوریت زمانه را درک نکرده اند. حکومت اسلامی باید برود و ماندن آن جز گسترش سرطان در جامعه معنای دیگری ندارد. اپوزیسیون ایران دارای مردان و زنان فرهیخته ای است که قادرند قدرت سیاسی را در راستای منافع مردم بکار گیرند. ناتوانی عملی امروز بمعنای بن بست قطعی نیست. باید گره گشایی کرد و این گره گشایی به همدلی و تبادل نظر نیازمند است. جامعه ایران در سقوط است، محیط زیست ایران در نابودی است، وطن فروشان در حال چپاول و ستمگری هستند و دین اسلام نفس ها را گرفته است. در اپوزیسیون دمکراتیک تاکنون کارهای مثبتی صورت گرفته است ولی کافی نیست. نخبگان دلسوز و مخالف این نظام استبدادی میتوانند تلاش های خود را گسترش دهند و از همین امروز با دل و جان مصمم تر شوند. نخبگان داخل و خارج میتوانند از همین لحظه تلفن ها و پیامها و ملاقاتها و گپ ها و کنفرانس ها و میزگردهای خود را فوری و فعالانه در خدمت تغییر سیاسی قرار دهند. در انتظار نباشیم گام اول را برداریم.
(جلال ایجادی 27/08/2018).
