هجده سال از خزان هولناک سال۱۳۷۷ گذشت. اما روشنایی هنوز در پرده های تو در تو و تاریکِ ابهام زندانی ست. هر چند در آن پاییز مرگبار شاخهها و برگ های قتل های سازمانیافته و سیاسی- عقیدتی نمایان شد، اما ریشه های رویکرد ارتجاعی کشتار و حذف مخالفان و دگراندیشان نه تنها همچنان برجامانده است بلکه سیر آن را میتوان تا نخستین سال های پاگرفتن حاکمیت جدید پی گرفت. حذف فیزیکی مخالفان و منتقدان در بسیاری از شهرها به گونه ای شکل گرفت که رعب و وحشت را در بدنه ی جامعه بپراکند. پیام نمایندگان ستم روشن بود: هر صدای آزادی خواهانهای را در گلو خفه میکنیم! سپس برای زمینه سازی فرهنگی – تبلیغاتی ساخت برنامه های تلویزیونی بر ضد روشنفکران مستقل در دستور کار قرار گرفت.
“بیانیه کانون نویسندگان ایران به مناسبت هجدهمین سالگرد قتل محمد مختاری و محمدجعفر پوینده » » نسخه قابل چاپ » ارسال به بالاترین » ارسال به فیس بوک » هجده سال از خزان هولناک سال۱۳۷۷ گذشت”دور تازهٔ سرکوبِ آزادی خواهان با برنامه های ننگینی چون «هویت» از سوی کارگزاران امنیتی در سیمای جمهوری اسلامی آغاز شد. آنگاه نوبت به احضار و تهدید نویسندگان، شاعران و همهٔ روشنفکران مستقلی رسید که درپی تجدید فعالیت نهاد مستقل اهل قلم، کانون نویسندگان ایران، بر آمده بودند. طرح ناکام به دره انداختن اتوبوس حامل نویسندگان در سفر ارمنستان و ربودن یکی از فعالان کانون، این چرخهٔ وحشت افکنی را به اوجهای تازهای رساند.
