جامعه ایرانی پس از سه دهه مقاومت پراکنده، با چند خیز اجتماعی نشان داد که زنده است و خواهان دگرگونی شرایط کنونی می باشد. خیزش های ۱۳۸۸، ۱۳۹۶ و ۱۳۹۸ ، جرقه هایی از آتش زیر خاکستر بخش آشتی ناپذیر جامعه با حکومت اسلامی بودند. از مجموعه دلائل ناکام ماندن سه خیز اجتماعی،به نقش تسلیم طلبی و ذلت پذیری اشاره می شود.
بیحسی بخش هایی از جامعه نسبت به سیاست های حکومت اسلامی، تن دادن، تسلیم پذیری و عادت به حقارت سیستماتیک، پارامترهایی هستند که در روند تکوین همبستگی میدانی برای آزادی، داد و دمکراسی، اختلال ایجاد می کنند.
جامعه ای که اسیر توهم به حکومت گردد، تصوری از ایران بهتر نداشته باشد و توسط حاکمیت تمامی ارزش های آن تحریف و موجودیت تاریخی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اخلاقی آن هویت زدائی شود و سکوت اختیار کند، در واقع بدون نبرد، شکست را پذیرفته است.
اما همانگونه که اسلام در تاریخ فاجعه بار خود در ایران نتواست، ایرانیت را از میدان خارج کند، حکومت اسلامی هم با وجود تاثیرات مخرب و ویرانگرانه در لایه هایی از جامعه ایرانی، نتنها نتوانست مقبولیت دینی، سیاسی و فرهنگی بیاید، بلکه شکستی تاریخی، سیاسی، دینی و فرهنگی متحمل گردید. اسلامگرایان با پیشبرد سیاست اسلامیزاسیون در ایران، شناخت جامعه ایران را در حوزه نظر و پراتیک عمیق کرده و با کارکر خود، قبر اسلام را در ایران کندند.
مبارزه و مقاومت جامعه ایرانی در برابر اسلامیزاسیون خونبار حاکمیت از یکسو، از سوی دیگر ناتوانی پیشروی رژیم اسلامی، مبارزه را اینروزها در شرایط پات قرار داده است. اما حالت پات تنها یک تبیین برای دوره موقت و کوتاه می باشد. تغییر و شکنندگی رژیم که صدای ترک های ان بگوش می رسد، اجتناب ناپذیر است. سیاست شتاب دادن به روند پایان حکومت اسلامی و مهمتر از همه، اعتلای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جامعه ایرانی، مستلزم ترک عادت تحقیرپذیری همگانی است. عادت به تحقیرپذیری سیستماتیک و تحمل ویرانگری حکومت اسلامی در میان اقشاری از جامعه، درد مشترک و عامل بازدارنده قوام یابی جنبش اقدام در خیابان برای تغییر توازن قوا بسود جامعه شهروندی مان می باشد.
هنگام آن فرا رسیده که بمثابه کل واحد، توانمندی ها و کاستی هامان را بشناسیم و از راه آگاهگری، روشنگری و همبستگی همگانی برای استقرار جمهوری ایران و تثبیت ارزش های ایراندوستانه، سوسیال دمکراتیک و لائیک در جامعه، علیه فرهنگ و منش عادت به تحمل ننگ حکومت اسلامی در ایران، همپیمان شویم. اگر قرار است در ایران فردا، خرد جمعی جامعه تبلور سیاسی یابد، پس جنبش های مترقی، دادطلبانه، آزادیخواهانه و دمکراتیک زنان، کارگران، دانشجویان، معلمین و بازنشستگان را دریابیم!
اقبال اقبالی
11.09.2022
www.tribuneiran.org
